امیرحسین جمشیدیان ملی‌پوش تیم دوچرخه‌سواری استقامت کشورمان در گفت و گو با سایت روابط عمومی فدراسیون دوچرخه سواری در رابطه با وضعیت تمرینات خود گفت : در حال حاضر باتوجه به شرایط موجود و شیوع ویروس کرونا، تمرینات پایه‌سازی انجام می‌دهم و فقط روی دوچرخه می‌نشینیم که آمادگی‌مان حفظ شود.
وی در ادامه افزود: فعلا نمی‌توانیم شرایط بدنی خودمان را ارزیابی کنیم، چون مسابقه‌ای نداریم و ما همیشه وضعیتمان را در رقابت‌ها می‌سنجیم. ما در شرایط عادی هم، مسابقات زیادی داخل کشور نداشتیم، هر ساله سه مرحله لیگ، چند مسابقه جایزه بزرگ و رقابت‌های قهرمانی آسیا را داریم اگر رایزنی‌های انجام شود تا تعداد مسابقات داخلی را افزایش دهند و در تمام فصول سال رقابت داشته باشیم، شرایط بهتر می‌شود. ما یک کشور چهار فصل داریم بنابراین می‌توانیم در تمام فصل‌ها در بهترین آب‌وهوا مسابقه برگزار کنیم.
جمشیدیان با اشاره به تعویق یک ساله المپیک توکیو عنوان کرد: نمی‌توان گفت تعویق یک ساله المپیک به ضرر یا به نفع کیست، چون کشورهایی که در این مدت کم‌تر تلاش کنند، نتیجه ضعیف‌تری خواهند گرفت اما کشورهایی که در این فاصله بیشتر کار کنند، نتیجه بهتری کسب خواهند کرد. نمی‌توان گفت تعویق المپیک به نفع ما شد چون کشورهای دیگر نیز یک سال بیشتر فرصت دارند تا تمرین کنند و درواقع شرایط یک سال آینده تفاوتی با الان ندارد.
وی ادامه داد: المپیک رویدادیست که یک برنامه‌ریزی بسیار قوی و بلند مدت می‌خواهد، ما در دوره‌های گذشته همیشه المپیکی بودیم اما در کسب نتیجه، رشته موفقی نبودیم. یعنی عمدتا رکابزنان ایرانی که به المپیک می‌روند، از چرخ پیاده می‌شوند. ما در مقایسه با کشورهایی آسیایی که با ما در المپیک حضور پیدا می‌کنند، در بازی‌های آسیایی یا قهرمانی آسیا از لحاظ امتیازی بهتر هستیم اما نفرات آن‌ها در المپیک عملکرد خوبی دارند، به عنوان مثال در المپیک ریو ۲۰۱۶ یکی از نفرات ژاپن ۲۵ و رکابزن قزاقستان ۸ شدند. بهترین نتیجه ما در المپیک که حسین عسگری آن را کسب کرده بود، عنوان ۵۲ است. آن زمان با تمام برنامه‌ریزی‌هایی که صورت گرفت این جایگاه به دست آمد اما کشوری مثل ژاپن با نفری که بچه‌های ما حتی او را می‌گرفتند، این رتبه را کسب کرد. طبیعتا ما هم می‌توانیم همان نتیجه را به دست بیاوریم اما برنامه‌ریزی و مدیریت حضور در المپیک را نداریم.
رکابزن تیم ملی کشورمان تصریح کرد: ما خودمان را فقط درگیر رقابت‌های انتخابی می‌کنیم که چه کسی به المپیک برود، به نظر من هرکسی که به المپیک اعزام خواهد شد باید نتیجه بگیرد و نباید خودمان را درگیر این موضوع کنیم که چه کسی به المپیک خواهد رفت. هر کسی برود، وقتی قرار باشد آنجا از چرخ پیاده شویم، چه تفاوتی دارد. در این شرایط من خودم آنچنان میلی برای حضور در المپیک ندارم چون احساس می‌کنم بیشتر بدنامی دارد تا خوشنامی.
جمشیدیان در ادامه خاطر نشان کرد : امسال برای مسابقات داخلی با تیم سپاهان قرارداد بستم و اگر لیگ برگزار شود، در قالب این تیم رقابت خواهیم کرد. دوچرخه‌سواری رشته‌ایست که ما در آن پتانسل بالایی داریم، اما باید رشته‌های دیگر را نگاه کنیم که چقدر پیشرفت کردند و چه قرادادهایی دارند. دوچرخه‌سواران ما در گذشته قراردادهای بسیار خوبی داشتند ولی متاسفانه الان به دلیل عدم پخش زنده مسابقات و نداشتن چیزهای دیگری که حتی به آن توجه نمی‌شود، همچنین لج و لج‌بازی که در این رشته وجود دارد که عمدتا رکابزنان ضربه آن را می‌خورند، چون واقعا مبلغ قراردادها بسیار پایین است. الان قرارداد بهترین نفرات ما به ۸۰ میلیون تومان می‌رسد اما در این زمان با این مقدار آن هم برای ورزشکاری که حداقل باید ماهی یک میلیون تومان پول مکمل بدهد و خرج دوچرخه دارد، بسیار ناچیز است. زمانی که دلار ۲هزار تومان بود، رکابزنان قراردادهای ۱۸۰ میلیونی داشتند. این موضوع نشان‌دهنده این است که ما در جامعه دوچرخه‌سواری همدل نیستیم و می‌خواهیم بیشتر به یکدیگر ضرر بزنیم تا اینکه برای یکدیگر منفعت داشته باشیم.